Όταν πριν από τριάντα χρόνια αποφάσισα να εγκατασταθώ μόνιμα στην Αρτέμιδα και να δημιουργήσω την οικογένειά μου, οι μόνιμοι κάτοικοι ήμασταν ελάχιστοι. Έκτοτε ο πληθυσμός αυξήθηκε, παιδιά γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε αυτόν τον τόπο που δεν είχε τίποτα να τους προσφέρει, πέραν από τα στοιχειώδη και ένα ωραίο φυσικό περιβάλλον. Τί γίνεται όμως σήμερα;
Το ερώτημα αν η Αρτέμιδα αγαπά πραγματικά τα παιδιά της μπορεί να απαντηθεί αν εξετάσουμε ποιες παροχές και ποιες διεξόδους εξασφαλίζει γι' αυτά. Το κτηριακό πρόβλημα των σχολείων όλων των βαθμίδων είναι υπαρκτό και χρονίζον παρά τις όποιες προσπάθειες έχουν καταβληθεί. Τα σχολεία δεν επαρκούν, τα containers έχουν γίνει μόνιμη λύση, ενώ αυτά που κτίζονται βρίσκονται σε σημεία ακατάλληλα για σχολεία και επικίνδυνα για μαθητές και συνοδούς. Τόσο το 3ο Νηπιαγωγείο, όσο και το 2ο ΓΕΛ Αρτέμιδας που βρίσκονται επί της λεωφόρου Βραυρώνας δεν έχουν καν πεζοφάναρο, ούτε πεζοδρόμιο για να διευκολύνεται η κίνηση των μαθητών.
Οι παιδικές χαρές είναι ελάχιστες και όσες παρουσιάζουν ζημιές δεν επισκευάζονται ή αχρηστεύονται. Το ζήτημα της επικινδυνότητας φαίνεται ότι δεν ενδιαφέρει κανέναν ούτε σε αυτή την περίπτωση. Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί η δημιουργία δύο παιδικών χαρών -η μία για ΑΜΕΑ- επί της λεωφόρου Αρτέμιδας και Αθηνάς; Επιπλέον, πώς ένας γονιός που κατοικεί για παράδειγμα στα Γιούργια ή τη Βορινέζα και δεν διαθέτει αυτοκίνητο θα τις προσεγγίσει;
Εργαστήρια δημιουργικής απασχόλησης δεν υπάρχουν. Τα καλλιτεχνικά τμήματα του πολιτιστικού συλλόγου “Ξενοφών” δεν επαρκούν και παρέχουν λίγα προγράμματα.
Οι αθλητικές δραστηριότητες του δήμου πενιχρές. Αν ρίξει κανείς μια ματιά σε κοντινούς μας δήμους, όπως της Παλλήνης, ή πιο μακρινούς όπως των Βριλησσίων, θα διαπιστώσει την ένδεια των αθλητικών εγκαταστάσεων στην Αρτέμιδα. Στερούμαστε κολυμβητηρίου, γηπέδων στίβου, μπάσκετ, τένις που θα μπορούσαν να συγκεντρώσουν τα παιδιά και τους εφήβους της περιοχής, οι οποίοι για να πραγματοποιήσουν τέτοιες δραστηριότητες αναγκάζονται να πηγαίνουν σε άλλους δήμους.
Μετά λύπης μου παρατηρώ έφηβους του γυμνασίου ή λυκείου να περιφέρονται άσκοπα στις γειτονιές χωρίς να έχουν κάποιο σημείο συνάντησης που θα μπορούσε να τους προσφέρει έναν δημιουργικό τρόπο εκτόνωσης. Ο δήμος μας εκτείνεται σε μεγάλη έκταση και η διασπορά ανά περιοχές αθλητικών εγκαταστάσεων και πολιτιστικών δραστηριοτήτων είναι επιβεβλημένη.
Να επισημάνω ότι είμαστε η μόνη περιοχή που δεν έχει πλατείες, ούτε καν μια κεντρική.
Για να μη μιλήσω για ποδηλατόδρομους. Τα παιδιά κινούνται με κίνδυνο της ζωής τους στις λεωφόρους Βραυρώνας , Αρτέμιδας, Καραμανλή.
Από όλα αυτά συμπεραίνουμε ότι η Αρτέμιδα δεν αγαπάει τα παιδιά της. Η μόνιμη επωδός ότι δεν έχουν γίνει πράξεις εφαρμογής στοιχειώνει εδώ και δεκαετίες τούτο τον τόπο, που θα μπορούσε να ήταν ένας υποδειγματικός δήμος και λόγω του φυσικού κάλλους του αλλά και εξαιτίας των ελεύθερων χώρων που ακόμα διαθέτει, και μαρτυρά την αδιαφορία και την έλλειψη πολιτικής βούλησης της δημοτικής αρχής διαχρονικά.
Από την άλλη, κι εμείς οι δημότες αρκεστήκαμε στα λίγα (καμιά ασφαλτόστρωση, πυκνότητα στην περισυλλογή σκουπιδιών) και δεν διεκδικήσαμε την ανταπόδωση των τελών που καταβάλλουμε μέσα από τους φόρους που πληρώνουμε. Δεν απαιτήσαμε ποιότητα ζωής , ελεύθερους δημόσιους χώρους για όλο τον πληθυσμό, πλατείες, πάρκα, γήπεδα, πολιτιστικές δραστηριότητες καθ' όλο το έτος, παρεμβάσεις ουσίας και όχι βιτρίνας για την υποδοχή επισκεπτών και την αύξηση των κερδών επιχειρήσεων εστίασης, μπαρ κλπ.
Μήπως ήρθε ο καιρός να αποκτήσουμε όραμα για την Αρτέμιδα για εμάς και τα παιδιά μας;
Μήπως πρέπει να σταματήσουμε την υποβάθμιση της περιοχής μας και να απαιτήσουμε την ανάπτυξή της;
Χρύσα Καρδιανού
Πτυχιούχος τμήματος Ιστορίας - Αρχαιολογίας ΕΚΠΑ
Δημότης Αρτέμιδας
