Γνωρίζω ότι όλοι θα περιμένατε ένα άρθρο σχετικό με την τοπική αυτοδιοίκηση, τα προβλήματα της πόλης μας και τους τρόπους επίλυσής τους. Όμως η δολοφονία του Αντώνη Καρυώτη είναι κάτι που ξεπερνά τα καθημερινά μας προβλήματα, όσο μεγάλα κι αν είναι αυτά. Η δολοφονία του Αντώνη, όπως και του Ζακ Κωστόπουλου και του Άλκη Καμπανού δε οφείλεται στην κρατική ανικανότητα, βαρβαρότητα, αβλεψία ή παράλειψη όπως εκείνη των Τεμπών, της Πύλου ή της Δαδιάς. Η δολοφονία έγινε από συνανθρώπους του και αποτελεί ένα ακόμα σύμπτωμα της σήψης, της παρακμής και της έλλειψης ανθρωπιάς της κοινωνίας μας.
Κι όσο κι αν θλιβόμαστε, διαμαρτυρόμαστε, κλαίμε, κι αυτή θα ξεχαστεί μετά από λίγο. Και η ζωή θα συνεχίσει την πορεία της, γιατί έτσι πρέπει να γίνεται. Όμως θα έχουμε πάρει το μάθημα; Θα συνεχίσουμε στην ίδια ρότα ή θα αλλάξουμε την ιεράρχηση των αξιών μας;
Οι μαθητές από το γυμνάσιο ήδη γράφουν εκθέσεις για την αλληλεγγύη, το ρατσισμό, την κατανόηση και αποδοχή της διαφορετικότητας, αξίες που συγκλίνουν σε μια λέξη , την ανθρωπιά. Στα πλαίσια αυτά συζητούν με τους εκπαιδευτικούς και πολύ συχνά αποστηθίζουν σχεδιαγράμματα προκειμένου να ανταποκριθούν σε ένα ενδεχόμενο διαγώνισμα ή στις πανελλαδικές εξετάσεις. Και εδώ τίθεται το ερώτημα: είναι ανάγκη να διαβάσουν το σχεδιάγραμμα; Όλα αυτά που θα συμπεριλάβουν στην έκθεσή τους δεν θα έπρεπε να είναι αυτονόητα; Δεν θα έπρεπε με βάση την οικογενειακή και κοινωνική τους ζωή να είναι βιώματά τους; Δεν θα έπρεπε να έχουν μάθει από το δημοτικό ότι δεν κοροϊδεύουμε το συμμαθητή μας επειδή φορά γυαλιά, είναι χοντρός, δεν παίζει καλά ποδόσφαιρο, δεν είναι καλός στα μαθηματικά ή του αρέσει να διαβάζει ή επειδή είναι πιο θηλυπρεπής; Ότι βοηθάμε το παιδί που βρίσκεται σε μια δύσκολη θέση, που κλαίει γιατί κάποιος του μίλησε άσχημα, που είναι πολύ εσωστρεφές γιατί στο σπίτι του αντιμετωπίζει δυσκολίες, που οι άλλοι δεν το παίζουν;
Γονείς και εκπαιδευτικοί ας γαλουχήσουμε τα παιδιά μας να συμπονούν και να σέβονται τους άλλους, με μικρές καθημερινές πράξεις. Ας τους μάθουμε την αξία που έχει κάθε άνθρωπος, όμορφος ή άσχημος, κοντός ή ψηλός, αδύνατος ή χοντρός, άσπρος ή μαύρος. Ας τους δείξουμε με το παράδειγμά μας ότι δεν βρίζουμε τον οδηγό γιατί δεν ξεκίνησε αμέσως στο φανάρι, δεν παίρνουμε τη σειρά του άλλου στο σούπερ μάρκετ, δεν σπρώχνουμε το διπλανό μας να περάσουμε γιατί είναι άλλου χρώματος. Ότι δεν αφήνουμε τους ανθρώπους να πνιγούν γιατί είναι βασανισμένοι πρόσφυγες. Ότι δεν είμαστε βίαιοι ούτε καν λεκτικά με τις γυναίκες . Ότι δεν μειώνουμε τους άλλους γιατί δεν είναι ίδιοι με εμάς στο χρώμα, τη θρησκεία, τη σεξουαλική προτίμηση. Άλλωστε δεν χρειάζεται να είμαστε όλοι ίδιοι! Είμαστε όμως πάνω απ' όλα όλοι ΑΝΘΡΩΠΟΙ ! ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΕ ΑΞΙΑ!
Και τότε δεν θα έχουμε τραυματισμούς και δολοφονίες ρατσιστικού μίσους. Δεν θα έχουμε οπαδική βία, αλλά φιλάθλους που υποστηρίζουν την ομάδα τους μέσα σε πολιτισμένα πλαίσια. Δεν θα έχουμε άνδρες που χτυπούν τις γυναίκες τους. Δεν θα έχουμε επιθέσεις σε άτομα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Δεν θα έχουμε ψευτόμαγκες που σπρώχνουν έναν άνθρωπο στο λιμάνι και τον ρίχνουν στο νερό να πνιγεί!
Χρύσα Καρδιανού
Πτυχιούχος τμήματος Ιστορίας - Αρχαιολογίας ΕΚΠΑ
Δημότης Αρτέμιδας
